นิทาน กระต่ายกับหนู

                 ครั้งหนึ่งมีกระต่ายผู้ผอมโซอยู่ตัวหนึ่งกำลังเดินหาอาหาร มันเดินโซซัดโซเซเรื่อยมาจนพบกับยุ้งของชาวไร่ มันสังเกตเห็นรูที่ใหญ่พอที่มันจะสามารถมุดลอดเข้าไปอยู่ในยุ้งได้ และทันทีที่มุดเข้าไปด้านในก็พบกับข้าวโพดกองใหญ่มันจึงพูดกับตัวเองว่า “นี่เป็นดังขุมทรัพย์ที่พระเจ้าชี้นำทางให้แก่ข้า”จากนั้นมันก็กินข้าวโพดข้างในนี้อย่างเอร็ดอร่อย หลายวันผ่านไปร่างกายของมันก็เริ่มอ้วนขึ้นๆ จนกระทั่งวันหนึ่งมันได้ยินเสียงคนพูดคุยกันถึงเรื่องที่ชาวไร่จะนำข้าวโพดในยุ้งไปขาย มันทั้งตกใจและลนลานหาทางออกจากยุ้งนี้แต่ก็หาไม่เจอเสียที พบแต่เพียงรูเล็กๆ รูหนึ่งเท่านั้น เจ้าหนูน้อยที่อาศัยอยู่ในยุ้งแห่งนี้อยู่ก่อนและเฝ้าดูเหตุการณ์มาโดยตลอดจึงหัวเราะและกล่าวกับกระต่ายว่า “เจ้ากระต่ายเอ๋ย รูเล็กๆ ที่เจ้าเห็นมันก็เป็นช่องทางเดียวกับที่เจ้าลอดเข้ามาตอนแรกนั่นแหละ เจ้าคงต้องรอให้ผอมเท่าเดิมเสียก่อนจึงจะออกไปได้ แต่กว่าเจ้าจะผอม เจ้าก็คงถูกชาวไร่จับไปกินเป็นอาหารเสียก่อนเป็นแน่”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ความโลภและความหลงมักนำไปสู่หนทางแห่งหายนะ